Podczas konferencji o swoim doświadczeniu opowiedzieli Katarzyna Żeglicka i Emil Zaremba, którzy doświadczyli przemocy ze względu na swoją orientację seksualną.

– Podświadomie boimy się ciemnych zaułków i podejrzanych miejsc., a bezpiecznie czujemy się gdy otaczają nas ludzie. Niestety osobiście doznałam ogromnego szoku i zawodu, gdy zostałam zaatakowana przez czterech mężczyzn na przystanku autobusowym. Dookoła mnie było sporo osób, jednak nie zareagował nikt! Dopiero gdy sama wyszłam z opresji, a oprawcy oddalili się, świadkowie skomentowali ich zachowanie. Takie sytuacje drastycznie obnażają brak solidarności społecznej – wspomina Katarzyna Żeglicka.

– Konsekwencje doświadczania przemocy z powodu określonej tożsamości płciowej siedzą we mnie do dziś. Choć od tej pierwszej sytuacji minęło kilkanaście lat, nadal często czuję się intruzem w publicznej przestrzeni i mam gdzieś z tyłu głowy ciągle włączoną czerwoną lampkę „uważaj!”. Zastanawiam się co i jak może mi zagrozić. I nie mogę przestać myśleć o tym, jak bardzo by mi pomogło, jakby jakaś postronna osoba choćby krzyknęła „przestań!” albo podeszła do mnie już po fakcie i spytała, czy czegoś nie potrzebuję, czy żeby wypowiedziała na głos, że to było nie w porządku, że jej przykro. Na pewno nie czułbym się wtedy tak przeraźliwie sam i totalnie bezradny – dodaje Emil Zaremba.

– Tytuł kampanii wziął się z obserwacji, że świadkowie przemocy kalkulują, wahają się, co zrobić, zamiast zareagować. Dzieje się tak dlatego, że brakuje im odpowiednich narzędzi do podjęcia działania – powiedziała koordynatorka kampanii, Karolina Więckiewicz.

Twórcy kampanii postanowili zebrać przydatne informacje, na temat tego jak reagować w jednym miejscu, oraz udostępnić je szerokiej grupie odbiorców. Na stronie kampanii znalazły  się porady oraz symulator przemocowych sytuacji, który pozwala odbiorcy przejść różne sytuacje i poznać konkretne reakcje przypisane do konkretnych okoliczności, w jakich przemoc ma miejsce.