Rozmawiają: Justyna Sztengreber i Piotr Sarmini

Jak jesteś odbierany przez ludzi, którzy nie mają pojęcia o esporcie, kiedy mówisz im czym się zajmujesz?
Jak kiedyś poznawałem ludzi, mówiłem im, że studiuję, a teraz, kiedy zarabiam na graniu, mówię: “jestem graczem, gram w CSa”. Najczęściej spotyka się to z kpiną i niezrozumieniem. “Grasz w gry i ci za to płacą?”. Odpowiadam: “Tak, na tym to polega, pół życia na to poświęciłem, teraz procentuje.”

Od kiedy grasz?
Już z 10 lat. Wtedy każdy z nas grał, bo to kochał. Dopiero od 4-5 lat ci lepsi mają już wypłaty i z tego żyją.

Czy są jakieś limity tej miłości? Jakby nie było, od wielu lat gracie prawie wyłącznie w CS’a. Czy to nigdy się nie nudzi?
Oczywiście, kiedy byłem w klasie maturalnej moi rodzice bardzo naciskali bym skupił się na nauce i dostaniu na studia. Stwierdziłem “okej”. Odstawię to na jakiś czas. Pół roku nie grałem, ale potem nie mogłem już wytrzymać i wróciłem. Łączyłem studia z graniem. Owszem, czasem są gorsze momenty, ale zwykle szybko mijają. CS się nie nudzi. Nie gram 10 godzin dziennie.

Czego najbardziej ci brakowało w trakcie tej półrocznej przerwy?
Rywalizacji. Tego, że mogę z kimś wygrać. Mogę także przegrać. To drugie jest ciężkie.

Odnoszę wrażenie, że Wasza drużyna ma taki zadziorny charakter. Na scenie lubicie prowokować, mówić, że nawet się na danego przeciwnika nie przygotowywaliście. Ile jest w tym przedstawienia, tzw. trash talku a ile prawdy?

Jak wygląda harmonogram dnia profesjonalnego gracza? 
Od niecałego roku wygląda to jak typowa praca – 8 godzin dziennie. Czasem więcej, czasem mniej, ale staram się tego nie przekraczać. 8 godzin z rzędu przed komputerem to zdecydowanie wystarczająco. Kiedy się uczyłem to wyglądało tak: szkoła, potem trening: piłka nożna, ręczna lub tańce ludowe, od razu po tym CS, gra do 3.00 w nocy. O 7.00 pobudka i znów do szkoły. Przez całe studia to samo.Jak działa na Ciebie sława? Na targach niemal nie możesz przejść swobodnie, ludzie zatrzymują się, chcą zrobić sobie z Tobą zdjęcie. A jak to wygląda już w “normalnej” rzeczywistości?
Na codzień nie spotykam się z przejawami tej sławy. Gdyby Jarek “Pasha” wyszedł na ulicę, to wiadomo (śmiech). Ale co dnia, nie doświadczam tego. Aż tak sławny nie jestem. Na targach zdjęcia z fanami są miłe, ale wiadomo, że już tego trzeciego dnia człowiek chciałby po prostu wrócić do domu.

Myślałeś kiedyś o tym co będziesz robił po esporcie? 
Powiedziałem sobie: jeśli po studiach nie uda mi się zacząć grać zawodowo, to kończę z tym i zabieram się za normalne życie. Ale dopóki wychodzi i dopóki mnie chcą, mam możliwość gry i zarabiania, to chcę robić to co lubię. Staram się oszczędzać, a kiedy się skończy przygoda z esportem chcę wtedy zacząć działać w swoim zawodzie: automatyka i robotyka.
Technologia jest zatem czymś co łączy twoją edukację i pracę.

Czy w przyszłości rozważasz inne aktywności na polu pracy w esporcie?
Miałem okazję być trenerem, analitykiem, także komentatorem przez chwilę. Ale to nie dla mnie. Jak nie gram i nie czuję tych emocji, presji, nerwów, to już nie jest to samo.

Jak wygląda Twoja współpraca ze sponsorami, z tobą w roli influencera? Jak się czujesz w obecności mediów?
Wiele zależy od kontekstu. Kiedy idę gdzieś branżowo porozmawiać i pośmiać się, to jest dla mnie przyjemne. Kiedy spotykam się z mediami spoza branży to odczuwam lekki stres i nie mogę sobie pozwolić na tyle swobody. Mimo wszystko lubię to. Na targach cały dzień mamy zaplanowany od początku do końca, i jest to zwykle. 9 godzin medialnej aktywności. Bywa to męczące, ale biorę pod uwagę, że to jest część mojej i chłopaków pracy.

Czym tłumaczysz sukcesy oglądalności streamów?
Sami dziennikarze już wiedzą, że internet i streamy pod względem popularności zaczynają zbliżać się do telewizji. Telewizja będzie umierała jeśli się za siebie nie weźmie. Ludzie wolą obejrzeć to na co mają w danej chwili ochotę, niż siedzieć przed telewizorem i oglądać 15-minutowe reklamy, co chwila. Na streamie obejrzą 3-minutowe reklamy, ale są one lepiej dopasowane do odbiorcy. Nawet mnie potrafią zaangażować. Tymczasem po co mi reklama proszku do prania, skoro sam nawet nie piorę (śmiech)?Jak ty osobiście widzisz przyszłość esportu? Dane obiecują bardzo wiele: miliardy w branży, esport na igrzyskach, transmisje w telewizji.
Myślę, że rozrośnie się to jeszcze szybciej niż raporty przewidują. CS to jest jedna gra, która ma swoją grupę odbiorców. Ale mamy też wiele innych, różnorodnych gier, a każda z nich przyciąga do siebie ludzi.

Czy mógłbyś odpowiedzieć na popularne pytanie “dlaczego ludzie chcą oglądać jak ktoś gra?”
Składa się na to kilka czynników. Jednym z nich jest możliwość obstawiania meczy u bukmacherów. Pojawiają się wtedy dodatkowe emocje i osobiste zaangażowanie. Po drugie, ci którzy zadają takie pytania, mogliby równie dobrze zapytać, dlaczego ktoś chce oglądać piłkę nożną? Wydaje mi się, że ludzie lubią oglądać jak inni rywalizują na najwyższym poziomie i to istniało od zawsze.PRIDE ma wizerunek drużyny, która jest aktywna na wielu polach i ciągle szuka nowych dróg rozwoju. Cieszy Cię, że jesteś akurat w takiej drużynie, czy tak naprawdę z Twojej perspektywy chodzi tylko o grę?
Oczywiście, dla mnie najważniejsza jest koncentracja na grze, ale to wytyczanie nowych dróg musi być i cieszy mnie, że PRIDE działa aktywnie. Dzięki temu my jesteśmy bardziej rozpoznawalni, co sprawia, że potem łatwiej nam jest pozyskać indywidualny kontakt z partnerami. Drzwi są otwarte ze względu na rozpoznawalność.

Jeszcze ostatnie pytanie, które muszę zadać: czy czytasz wpisy na grupie “Esportowe Świry”?
Czytam, od niedawna co prawda, bo też niedawno dołączyłem. Ale jak jest jakaś drama to zawsze chętnie wejdę, żeby się pośmiać.