Termin 24 godzin ma być naliczany od momentu dostarczenia rozmówcy przez dziennikarza wypowiedzi „tak, aby osoba ta mogła się skutecznie z nią zapoznać”. Można więc przypuszczać, że ustawodawca za drogę skutecznego dostarczenia uzna wysłanie tekstu np. drogą elektroniczną. Jeśli rozmówca nie zautoryzuje wypowiedzi w podanych terminach, uznaje się, że wyraził zgodę na publikację. 

Co istotne, za autoryzację nie będą brane: propozycje nowych pytań, przekazywanie nowych informacji lub wypowiedzi, czy zmiana kolejności wypowiedzi w tekście.

Dziennikarze, którzy opublikują wypowiedź nie zatwierdzoną autoryzacją, bez umożliwienia rozmówcy autoryzacji, podlegać mają grzywnie. Takie działanie ma być traktowane i karane jak wykroczenie.

Warto zaznaczyć, że w środowisku mediów od wielu lat trwa dyskusja nad kształtem obowiązującego prawa prasowego, które, przypomnijmy, zostało przyjęte jeszcze w PRL. A więc w czasach sprzed rewolucji internetowej. Wielu przedstawicieli środowiska dziennikarskiego zastanawia się także, czy instytucja autoryzacji ma w ogóle rację bytu – słychać nawet głosy, by została zniesiona.

Rozwój nowych technologii, mediów społecznościowych spowodował olbrzymią zmianę w funkcjonowaniu świata mediów. Funkcjonujące prawo prasowe nie uwzględnia w swoich zapisach wielu gałęzi obiegu informacji, które wymagają regulacji, np. videoblogi i blogosfera, social media, portale i vortale internetowe. Ustawa w swoim obecnym kształcie zawiera także przepisy, które są praktycznie martwe; przykładem może być rozdział o Radzie Prasowej.

Źródło: Ministerstwo Kultury