Andrzej Śmiech: czym się różni przedsiębiorca od menedżera?
Do napisania tego materiału skłoniła mnie ostatnia rozmowa ze znajomym, który doświadczył spektakularnej porażki w prowadzeniu własnego biznesu po wyjściu z tzw. „ciepłej posadki” w korporacji. Ponieważ słyszałem wcześniej o podobnych przypadkach, zacząłem szukać uzasadnień w literaturze przedmiotu i oto, co znalazłem.
Czym się różni przedsiębiorca od menedżera?
Przede wszystkim sposobem myślenia i patrzenia na otaczającą rzeczywistość. Z badań empirycznych przeprowadzonych pod koniec wieku przez R.A. Baron’a i G.D. Markman’a wynika, że istnieje istotna różnica w mentalności przedsiębiorców i nie-przedsiębiorców.
Kluczową różnicą, z której wynikają pozostałe jest podejście do ryzyka. Rozpatrując decyzję biznesową przedsiębiorcy koncentrują się na maksymalizacji potencjalnego, przyszłego zysku oraz akceptacji istniejącego ryzyka biznesowego. Przy tym rozszerzają przestrzeń problemową poszukując kreatywnych rozwiązań zdefiniowanego zagadnienia.
Zupełnie inaczej sytuacja ma się wśród menedżerów korporacyjnych, których koncentracja skupia się na minimalizowaniu ryzyka biznesowego przy określonym poziomie zysku. Takie podejście skutkuje „zamknięciem” przestrzeni problemowej i funkcjonowaniu wewnątrz niej.
Konsekwencje tego podejścia są daleko idące i tłumaczą, dlaczego wielu pracowników po odejściu z korporacji nie radzi sobie prowadząc własny biznes oraz w drugą stronę, czemu przedsiębiorcze osoby wypadają z korporacji.
M. Manimala przeanalizował ponad 100 przedsięwzięć biznesowych, z których wyprowadził pięć charakterystycznych sposobów myślenia przedsiębiorcy. Oto one:
1. Wewnętrzna orientacja w podejmowaniu decyzji – przedsiębiorcy mają tendencję do większego polegania na własnej intuicji niż opinii ekspertów zewnętrznych.
2. Silna orientacja na rozwój – właściciele przedsiębiorstw koncentrują swoją energię, zaangażowanie czasowe oraz decyzje na aktywnościach rozwijających ich biznes. Pozostałe delegują.
3. Orientacja na ludzi – przedsiębiorcy dobierają sobie zespoły osób, które zdolne są podołać trudnym wyzwaniom związanym ze zdobywaniem rynku – jeżeli konkretna osoba nie sprawdza się w powierzonym zakresie odpowiedzialności, to decyzja o jej wymianie zapada dość szybko i bez zbędnych procedur HR-owych.
4. Silny związek emocjonalny z firmą – przedsiębiorcy przywiązują się emocjonalnie do przedsięwzięcia, które tworzą ponieważ jest ono odzwierciedleniem wartości, według których żyją, pracują i tworzą. Dlatego firma jest dla nich czymś więcej niż tylko miejscem pracy.
5. Kierowanie się wizją – przedsiębiorcy wytrwale dążą do realizacji wykreowanego obrazu końcowego ich przedsięwzięcia. Pomimo chwilowych trudności nie ustają w realizacji wizji i wytrwale dążą do swojego celu.
Nie trudno zatem zauważyć, że przedsiębiorcy są dużo bardziej zorientowani teraźniejszość i przyszłość, a nie na przeszłość. A zatem podstawą ich działania jest otwartość na zmianę oraz elastyczne dostosowywanie się do ewoluujących warunków rynkowych w dużo większym stopniu niż organizacje sieciowe, w których procedury nierzadko niszczą przedsiębiorczość w zalążku. Ponadto silne, wewnętrzne umiejscowienie poczucia kontroli powoduje, że pojawiające się trudności na drodze do realizacji celu traktowane są, jako elementy naturalnego procesu tworzenia przedsięwzięcia, a nie blokady prowadzące do przeramowania celu. Co ciekawe, osiągane na drodze do realizacji wizji porażki są tylko kolejną lekcją, a nie miernikiem własnej nieudolności – a zatem nie wpływają w sposób bezpośredni na obraz własny, czy samoocenę przedsiębiorcy.
Podsumowując, zanim podejmiesz decyzję o założeniu własnego biznesu, być może warto zastanowić się czy wymienione wyżej charakterystyki są obecne w twoim profilu zawodowym, ponieważ bez nich prawdopodobieństwo sukcesu w przedsiębiorczości jest niezwykle niskie.
Cześć i czołem.
Zobacz:
Comments
Loading ...