Chłodna sukienka. Tomasz Kaźmierowski o winie
Obojętni wobec innych. Skupieni w wynoszeniu swojego rozumu ponad miałkość i naśladownictwo.
Nie znam galicyjskiego ani bliskiego mu portugalskiego, tyle więc jedynie wyniosłem z wykładu Xosé Luísa Méndez Ferrína.
Choć ten galicyjski poeta otarł się o Nobla, to z ledwością znoszony jest przez szerokie kręgi hiszpańskiego mainstreamu. Kocha swoją Galicję, jest bezkompromisowym lokalnym patriotą i konserwatystą. Do tego stopnia, że o ikonie Galicji, Santiago de Compostela, woli pisać “Santiago” lub “Sant Iago” – Święty Jakub, podkreślając jak różni się od miejscowych progresywistów, którzy parę dekad temu z tyleż oczywistych, co małodusznych względów ograniczyli się do “Compostela”. Pisze, rzecz jasna, po galicyjsku, wciąż dominującym tu języku opartym o portugalsko-galicyjską tradycję oralną i literaturę (znów daleko od Aragonii, obydwu Kastylii, a nawet Estremadury).
Fenomen Ferrína przypomina nieco relację Galicji wobec reszty Hiszpanii. Różni się ona od rdzenia Hiszpanii niemal pod każdym względem, tyle że jest antytezą także odmiennej, lecz liberalnej, przeważnie lewicowej Katalonii, będąc ostoją konserwatystów z Partido Popular.
W super-apelacji Rías Baixas wytwarza się gwiazdę – już od trzech dekad – iberyjskiego winiarstwa: Albariño, dające także antynomiczne, wręcz antypodyczne wina wobec reszty przyciężkawej hiszpańskiej bieli.
Tak być musi, skoro tacy tu ludzie, i taki – oceaniczny, umiarkowany, pełen deszczu i wiatru – klimat.
Nikogo nie zaskoczy fakt, że Albariño wprowadzili tu prawię tysiąc lat temu cystersi.
W Val do Salnés, dolinie położonej wzdłuż rzeki Umia uprawia się na skalistym, aluwialnym gruncie głównie ten szczep. Stąd też pochodzi moje wino na dziś: Pazos Señorans, czyste Albariño z 2015.
To pełne, lecz przede wszystkim świeże, pieprzne, bardzo mineralne, dobrze się rozwijające, długie wino. Brak tu beczki, zbierają ręcznie, alkohol wciąż oscyluje wokół 12-12,5%, a cena bardzo rozsądna. Chłodna sukienka – taki tam klimat.
Comments
Loading ...